Μαθητική πορεία για την κατάργηση του Νέου Λυκείου

Τριήμερο εκδήλωση για την παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών

 

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΟΥ 18άνω!
Για την υπεράσπιση της δημόσιας και δωρεάν απεξάρτησης
Για να οργανώσουμε πλατύ μέτωπο αντίστασης στην ανθρωπιστική καταστροφή.

Η φετινή μέρα κατά των ναρκωτικών βρίσκει την κοινωνία σπαρμένη με ερείπια, τα ερείπια της δημόσιας Υγείας και του ΕΣΥ, της δημόσιας παιδείας, τα ερείπια των κοινωνικών κατακτήσεων, που συσσωρεύουν οι τροϊκανές κυβερνήσεις, χρησιμοποιώντας την πιο άγρια καταστολή απέναντι σε όσους αντιστέκονται στο έργο της καταστροφής.
Αυτό το έργο συνεχίζει και η πρόσφατα ανασχηματισθείσα και ήδη φθαρμένη κυβέρνηση, με υπουργό Υγείας που κρατά το τσεκούρι, αυτή τη φορά ενάντια στους εργαζόμενους στα Δημόσια Νοσοκομεία που θα «αξιολογηθούν» για να αποκεφαλισθούν αλλά και στα εκατομμύρια των ανασφάλιστων, των ανέργων, των φτωχών, που δεν έχουν να πληρώσουν για την υγεία τους.
Το επικείμενο, βάσει των συμφωνιών της ελληνικής κυβέρνησης με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, βίαιο κλείσιμο των μεγάλων ψυχιατρείων οδηγεί στον Καιάδα τους ψυχασθενείς και αφήνει «στον αέρα», εκτεθειμένο σε σχέδια συρρίκνωσης και διαλυτικών αλλαγών το 18άνω, τη μεγαλύτερη δημόσια Μονάδα Απεξάρτησης, που υπάγεται διοικητικά στο ΨΝΑ και την αντίστοιχη Μονάδα της Θεσσαλονίκης, που υπάγεται στο ΨΝΘ.
Μέσα σε συνθήκες βαθειάς οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης αυξάνεται – όπως αποκάλυψε η ευρωπαϊκή έκθεση για τα ναρκωτικά, που δόθηκε στη δημοσιότητα στις 27 Μάη 2014 – η διάδοση νέων ψυχοδραστικών ουσιών σε όλη την Ευρώπη. Στη χώρα μας κάνουν θραύση τα λεγόμενα «ναρκωτικά της κρίσης», πολύ τοξικά αλλά πολύ φθηνά και προσιτά στους πιο φτωχούς και εξαθλιωμένους νέους. Άνθρωποι – σκιές απ όλα τα κοινωνικά στρώματα, όλο και πιο μικρής ηλικίας καταφεύγουν στα ναρκωτικά, αναζητώντας, μέσα στην απελπισία τους, ένα τρόπο φυγής από μια πραγματικότητα, κοινωνική, οικογενειακή, ατομική, που τη βιώνουν σαν κόλαση. Ανίκανοι να επικοινωνήσουν με τους άλλους και να λειτουργήσουν κοινωνικά, μοναχικοί και ανικανοποίητοι.
Βιώνουν το απόλυτο αδιέξοδο. Ζουν μια ζωή χωρίς χαρά, χωρίς όνειρα, χωρίς στόχους.
Όλα αυτά τα νέα παιδιά, αγόρια, κορίτσια, μητέρες με τα παιδιά τους, που περιφέρουν τη δυστυχία τους στις πλατείες και τους δρόμους, δεν είναι ασθενείς, με την ιατρική έννοια του όρου, όπως διακηρύσσουν οι απολογητές της βιοεξουσίας, από τους ακαδημαϊκούς, ιατρικούς κύκλους μέχρι εκείνους που σχεδιάζουν και υλοποιούν τις επίσημες πολιτικές για τα ναρκωτικά. Είναι οι πιο αδύνατοι κρίκοι μιας κοινωνικής αλυσίδας, που σπάζει κάτω από το βάρος της κρίσης. Είναι οι πιο ευαίσθητοι αποδέκτες της κοινωνικής οδύνης, που γίνεται ατομική οδύνη και δυσφορία μέσα σε συνθήκες ακραίας εξατομίκευσης και αναδίπλωσης σε ένα δυστυχισμένο εαυτό, εκτεθειμένο σε κάθε μορφής ματαίωση και απογοήτευση.
Είναι μια παράδοξη «στρατηγική επιβίωσης» πολύ ευαίσθητων και γι αυτό ευάλωτων ατόμων, μέσα σε όρους εσωτερικής και εξωτερικής ρευστότητας, έντασης και διαρκούς αστάθειας, που ωθεί στη βίαιη αποδόμηση του εαυτού και κάθε τι πού στέκεται ακόμα όρθιο.
Είναι μήπως, τυχαία η αύξηση των ποσοστών οροθετικότητας (3-5%) και ηπατίτιδας C (50-73%), που μαστίζει αυτούς τους ανθρώπους, που συντρίβονται πάνω στο τείχος του κοινωνικού ρατσισμού; Τα μεγάλα λιθάρια σε αυτό το τείχος τα βάζει η κρατική αναλγησία απέναντι στα θεραπευτικά προγράμματα απεξάρτησης, όπως και απέναντι στα κέντρα πρόληψης, που τα καταδικάζει να λειτουργούν με φοβερές ελλείψεις σε όλα τα επίπεδα με μειωμένο και κακοπληρωμένο προσωπικό, μέσα στην αβεβαιότητα για το μέλλον τους και την γενικευμένη ανασφάλεια, που οδηγεί στην εργασιακή εξουθένωση και την πιο μαύρη απελπισία.
Η επίσημη πολιτική για τα ναρκωτικά που δεν έχει αλλάξει, παρά την κρίση του ΟΚΑΝΑ και τις αλλαγές στην ηγεσία του είναι η προώθηση των προγραμμάτων υποκατάστασης, όπως γίνεται σήμερα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Είναι, επίσης, η προώθηση, στο πνεύμα του νεοφιλελευθερισμού, όλων των όρων, πολιτικών, οικονομικών, νομικών και άλλων, απελευθέρωσης της λειτουργίας ιδιωτικών προγραμμάτων.
Μέσα από τις διάφορες ΜΚΟ, την Εκκλησία ή τους κάθε τύπου «βαρώνους» με τα κεφάλαια, θα στηθούν προγράμματα που θα έρθουν να προστεθούν σε αυτά που ήδη λειτουργούν παράνομα αλλά κανονικά, κερδοσκοπώντας ασύστολα στο δράμα των εξαρτημένων ατόμων και των οικογενειών τους.
Μπροστά σε όλους αυτούς τους κινδύνους είναι πιο αναγκαία από ποτέ η μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση και η συλλογική δράση για να οργανώσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την αντίστασή μας σε αυτή την πολιτική του αφανισμού.
Για να σπάσουμε το κλίμα του φόβου, της εξατομίκευσης, της παραίτησης και της παθητικότητας. Για να αναπτύξουμε ακόμα περισσότερο το δίκτυο της κοινωνικής αλληλεγγύης και της χειραφετητικής πράξης.
Για να υπερασπισθούμε τα κεκτημένα του 18ανω, τις δομές του και τη φιλοσοφία του, τις ανθρωπιστικές αρχές και τον κινηματικό χαρακτήρα του.
Μαζί με τους εργαζόμενους και τους θεραπευόμενους του 18άνω και όλων των δομών απεξάρτησης, τις οικογένειες, τον κόσμο της επιστήμης και της τέχνης, όλες τις μορφές αυτοοργάνωσης και τις δομές κοινωνικής αλληλεγγύης, όλα τα θύματα της κρίσης, τους κατοίκους αυτής της χώρας που αγωνίζονται να σπάσουν τα δεσμά τους, έχουμε χρέος να δημιουργήσουμε ένα Κοινωνικό Μέτωπο αντίστασης στην ανθρωπιστική καταστροφή.
Μαζί με τη θεατρική ομάδα της Κοινωνικής Επανένταξης του 18ανω υψώνουμε τη φωνή μας διεκδικώντας το δικαίωμα στη ζωή.
«Πεθαίνω σα χώρα, όμως εγώ θέλω να ζήσω. Θέλω να είμαι η ζωή, θέλω να δίνω τη ζωή».

21/6/2014

Για το ΔΣ του Σωματείου Υποστήριξης
του επιστημονικού και Κοινωνικού έργου του 18άνω.

Η πρόεδρος Κ. Μάτσα
Η γραμματέας Ε. Μπερτάνη

Για επικοινωνία
email: swmateiofilwn18anw@gmail.com

 

 

 

Το Ντονμπάς (Ουκρανία) είναι το σημερινό Βιετνάμ

Ο επόμενος πόλεμος είναι εδώ

Μετάφραση, επιμέλεια: Ειρήνη Γαϊτάνου – Kοινωνία + Κινήματα – 29/05/2014

Σήμερα η ρομαντική εικόνα των επαναστατών του 1968 εμπνέει τη νεολαία. Τα νέα, όμορφα, σέξι μέλη των επαναστατικών γεγονότων των καιρών εκείνων μας παρουσιάζονται σαν ήρωες της ταινίας «Οι ονειροπόλοι» του Μπερνάντο Μπερτολούτσι, η οποία προβάλλεται από κάθε προοδευτική νεολαιίστικη κινηματογραφική λέσχη. Αλλά εκείνοι και εκείνες που θαυμάζουν τη νεολαία της δεκαετίας του 1960 δεν έχουν προβληματιστεί ιδιαίτερα, καθώς φαίνεται, για το τι είναι αυτό, ενάντια σε το οποίο θα μάχονταν οι νέοι κόκκινοι επαναστάτες και επαναστάτριες του 1968, σήμερα.

 

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο πυροδότης για την κοινωνική έκρηξη του ’68 ήταν το παγκόσμιο αντιπολεμικό κίνημα. Ο τερατώδης πόλεμος στο Βιετνάμ, όπου ο πιο ισχυρός και μοντέρνος στρατός που είχε αναπτυχθεί από τις δυτικές χώρες εξαπέλυε τη δύναμή του ενάντια στους αγρότες αντάρτες των χωρών του Τρίτου Κόσμου, ήταν ο καταλύτης για την φοιτητική αναταραχή της περιόδου.

Πλάνα από τον εμπρησμό του Μι Λάι, φωτογραφίες των δολοφονημένων γυναικών και παιδιών και των αγροκτημάτων που κάηκαν από τις ναπάλμ, δεν άφηναν αδιάφορη τη νεότερη γενιά της δυτικής νεολαίας. «Όχι στο όνομα μου», έλεγαν οι φοιτητές στη Γαλλία, τη Γερμανία, τη Βρετανία και τις ΗΠΑ. Σε μαζικές συγκεντρώσεις ενάντια στον πόλεμο, οι στρατεύσιμοι έκαιγαν τα χαρτιά της στρατολογίας τους, και οι αξιωματικοί και στρατιώτες που επέστρεφαν από το Βιετνάμ, δημιούργησαν σάλο με μια διαμαρτυρία προς τον Λευκό Οίκο με τίτλο «Βετεράνοι ενάντια στον πόλεμο», παραδίδοντας δημόσια τα στρατιωτικά τους παράσημα.

 

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η σημερινή νεολαία δεν μοιράζεται την ειλικρίνεια και την αλληλεγγύη τους, αν τα βίντεο των Νεοναζί να καίνε τα γραφεία των Συνδικάτων στην Οδησσό, οι φωτογραφίες πολιτών να πυροβολούνται στην Μαριούπολη και οι εικόνες του Ντονέτσκ να καίγεται δεν προκαλούν σε πολλούς από εμάς την ίδια αντίδραση, όπως προκαλούσαν οι εικόνες από το Βιετνάμ στη μακρινή γενιά της δεκαετίας του 1960;

Στ” αλήθεια, οι γηραιότεροι πάντα γκρινιάζουν ότι «η νεολαία δεν είναι πια η ίδια», σωστά;

Ο πόλεμος δεν είναι χιλιάδες μίλια μακριά, δεν είναι σε κάποια απομακρυσμένη χώρα. Ο επόμενος πόλεμος είναι εδώ. Αυτοί που σκοτώνονται είναι σαν εσένα – Ουκρανοί, Ρώσοι, Αρμένιοι, Εβραίοι, Τάταροι. Ίσως οι μακρινοί συγγενείς σου, φίλοι και φίλες ή απλά γνωστοί. Αν και για να συμπάσχει κανείς με το θάνατο ενός ατόμου, δεν είναι ανάγκη να τον/την ξέρει προσωπικά.

Που είναι οι μαζικές φοιτητικές συγκεντρώσεις ενάντια στον πόλεμο; Ποιοι στρατεύσιμοι καίνε τα χαρτιά στρατολογίας τους; Που είναι ο αποκλεισμός της αεροπορικής μονάδας στο Μιργκόροντ, απ” όπου ξεκινούν τα πολεμικά αεροπλάνα για αεροπορικές επιδρομές σε κατοικήσιμες περιοχές στην πόλη του Ντονέσκ; Που είναι ο στιγματισμός ενάντια στους πιλότους που σκοτώνουν τυχαίους αθώους ανθρώπους και πληρώνονται 9.000 hryvnia (ουκρανικό νόμισμα) ανά πτήση; Ακόμα και οι αντιπολεμικές διαμαρτυρίες των γυναικών του Βολίν, που μπλόκαραν το δρόμο χτες, απαιτώντας την επιστροφή και τη διατροφή των στρατιωτών – των αντρών τους, των αδερφών και των γιών τους – ξεκίνησε μόνο μετά το θάνατο στρατιωτικού προσωπικού σε μια ενέδρα. Και όχι επειδή κάποιοι/ες διαμαρτυρήθηκαν ενάντια στον πόλεμο στο Ντονμπάς, που σκότωσε τους γιούς και τους συζύγους άλλων ανθρώπων.

Που είναι οι αντάρτες πόλης στο Λβιβ και στο Κίεβο, οι οποίοι, όπως η Ούλρικε Μάινχοφ και ο Αντρέας Μπάαντερ της Φράξιας Κόκκινος Στρατός (RAF), θα προχωρούν σε χειρουργικές επιθέσεις στα μετόπισθεν του ιμπεριαλισμού;

Φυσικά, μπορούμε να βρούμε χιλιάδες δικαιολογίες για το γιατί δεν είναι αναγκαίο να συνεχίσουμε να παλεύουμε για το Ντονμπάς.

Θα σας αποκαλέσουν προδότες και ξένους πράκτορες. Αλλά το στερέωμα των ΗΠΑ καταδίκασε επίσης τους Αμερικάνους φοιτητές επειδή διαδήλωσαν με τη σημαία του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου του Νότιου Βιετνάμ.

Θα σας πουν ότι μέσα στις πολιτοφυλακές είναι Ορθόδοξοι θρησκόληπτοι – αν και τώρα οι ίδιοι συμπεριλαμβάνουν στις τάξεις τους Τσετσένους «εχθρικούς προς τους Σλάβους», για να δείχνουν μοντέρνοι. Αλλά μεταξύ των πολιτικών αξιωματούχων του αντάρτικου στρατού στο Κονγκό, που καθοδηγήθηκε από τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, συχνά συγκαταλέγονταν μάγοι, και οι στρατιώτες πίστευαν στη μαγεία και τα πνεύματα των προγόνων.

Θα σας πουν ότι οι ηγέτες της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ έχουν λανθασμένες πολιτικές απόψεις. Αλλά οι φοιτητές που διαδήλωναν ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ δεν είχαν πάντα ή πλήρως τις απόψεις του Συντρόφου Χο Τσι Μινχ. Στις τάξεις τους βρίσκονταν ευσεβείς χριστιανοί ή φιλελεύθεροι από πλούσιες οικογένειες. Ένιωθαν ότι έπρεπε να κάνουν το σωστό για να σταματήσουν τους σκοτωμούς, που γίνονταν στο δικό τους όνομα.

Υπάρχουν πολλές δικαιολογίες, δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να τις σκεφτούμε. Αλλά πώς η τωρινή γενιά των νέων ανθρώπων θα μπορέσει να κοιτάξει στα μάτια τα δικά της παιδιά, ανεξαρτήτως του πώς θα ονομάζεται η χώρα μετά από αυτόν τον πόλεμο; Θα περιφρονούν και αυτοί τους γονείς τους, όπως η γενιά των νέων Γερμανών της δεκαετίας του 1960 κοιτούσε τους δικούς της γονείς, οι οποίοι δουλικά έφεραν στις πλάτες τους το βάρος των εγκλημάτων των Ναζί, καθώς διακαώς πίστευαν την προπαγάνδα τους και χαρούμενα τοποθετούνταν υπέρ του πολέμου ενάντια στους «άγριους, ελαττωματικούς, ανατολικούς χωριάτες»;

Πιστεύεις ότι αυτός ο τρελός εφιάλτης δεν γίνεται στο όνομά σου;

*Του Victor Shapіnov, Ένωση Μπορότμπα (Αγώνας). Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο http://liva.com.ua.

ΠΗΓΗ: 

Αρχική